نوشتن از عشق، شیرین است و تلخ. آسان است و سخت، سهل است و ممتنع. در میانه ی تناقض دست و پا زدن است. گویی در امواجی گرفتار آمده ای که گاه بالا می روی و گاه پایین. تلاطم عشق، کشتی وجود آدمی را از این سو به ان سو می کشاند. در این دریای طوفان زده ی وجود که هیچش ساحل نیست، لبخند می زنی و اشک می ریزی. غروب اندوه بار فراق از یک سو و صبح دیدار در سوی دیگر. 

      عشق، اندوه ناک است اما شیرین. رنج است، اما دلپذیر.  عشق ، زیستن در تناقض است. غوطه ور شدن در امواج خروشان اقیانوسی است که کران ندارد. گم شدن در سرزمین ناپیدا و غریب شدن با هر چیز و هر کس است جز معشوق. همه بارند و فقط او یار است. همه  را طاقت دیدن نیست و او را تاب ندیدن. عشق، گوبی وسوسه ی پریدن از قله ی کوه مرتفعی است که بر لبه ی آن راه می روی. وسوسه ای لذت بار، اما جان ستان و مرگ آور. عشق، خیره شدن به خورشید است. دلسپردن، است. دلدادگی است و تو می دانی دلی که دادی به سویت باز نخواهد گشت. ارابه ران عشق، می راند و تو را به سوی ناکجاآباد می کشاند. 

لطافت عشق، وجودت را مجروح می کند، آزادی عشق، به بند و اسارتت می کشد، با داروی عشق، بیمار می شوی. هر چه از طعام عشق خوری، لاغرتر و نحیف تر می گردی. هر چه از شراب عشق، بنوشی تشنه تر. با شادی عشق، اندوه ناک می شوی و با ترنم عشق، محزون تر. در نوازش جان فزای عشق، جان می دهی. با زمزمه ی عشق، تنهاتر و تنهاتر .  در طوفان عشق، آرام می شوی و در آرامشش طوفانی. با خنده اش می گریی و با گریه اش می خندی.  در تناقض های عشق، شکسته می شوی. عشق، عمارت وجودت را فرو می ریزد و خانه ای نو بنا می کند.  با عشق زنده می شوی، به شرط آن که در هوایش مرده باشی. در صحرای عشق، گم می شوی و آن گاه خودت را پیدا می کنی. در شعله اش می سوزی و در سایه اش دمی می آسایی. به راستی عشق، تناقض است تناقض. 

آن کس که عاشق شد، لباس آسایش از تن بیرون کند. عافیت را فراموش کند و در کویر بی پناهی، پاهای تاول زده را در چشمه ی توهم، شستشو  دهد. مسافری را می ماند گمگشته، آواره در بیابانی که هیچ کس را نمی یابد تا راه از او سوال کند. رهرو کوره راه تنهایی، با کوله بار مشقت و بار رنج. او به غروب چشم می دوزد. عاشق غریبه ای در این جهان و با این جهان.

-----------  ولی افتاد مشکل ها